எங்கள் ஊர்க் கடைகளுக்கு அந்தக் காலத்தில் தலைச் சுமை யாகத்தான் வெத்திலைக் கட்டுகள் வரும். ரொம்பத் தூரத்திலிருந்து சுமைகள் வர வேண்டியிருப்பதினால் மழைக்காலங்களில் சில நாட்களுக்கு ரொம்பவும் தாமதப்பட்டுவிடும். இப்படிச் சமயங்களில் வெத்திலைப் பிரியர்கள் ‘அல்லோலகல்லோலப்’பட்டுப் போவார்கள். சில முன்யோசனைக்காரர்கள் கூடக் கொஞ்சம் வாங்கி ஈரத் துணியில் சுற்றி வைத்துக்கொள்வார்கள். வெத்திலைக்குப் போடுகிற சுண்ணாம்புக்கும் திடீர் என்று இப்படி ஒரு கிராக்கி வந்துவிடும். சுண்ணாம்பைத் தேடி வீடுவீடாய் அலைவார்கள்.

“இப்படித்தான் ஒருத்தர் சுண்ணாம்பு வாங்க”ப் போனாராம்! என்று அதிலிருந்து ஒரு கதை வரும்.

“ஒரு புருஷன் பெஞ்சாதி.

வெளியூருக்கு சம்பாதிக்கப் போன புருசன் ஊர் திரும்ப மாசக்கணக் காயிட்டது. பெஞ்சாதி ஒரு வெத்திலைப் பிரியை. புருசன் போன திலிருந்து அவளுக்கு வெத்திலை போடுறதுதாம் பொழுதுபோக்கா இருந்தது.

ஒரு நா அவள்ட்டெ வெத்தலைத் தட்டுப்பாடு ஆயிட்டது. பாக்கு இருந்தது; சுண்ணாம்பு இருந்தது. வெத்திலைதான் கண்டுங் காங்காமயும் இருந்தது.

அதோட அன்னைக்கு அவளுக்கு குதுகுதுப்பான நாளா இருந்தது. இப்பிடி சமயங்கள்ளெ அவ திருப்தியா வெத்திலெ போட்டுக்கிட்டு, புருசனோட கழிச்ச நேரங்களே நினைச்சி முடங்கிக் கிடப்பா.

அன்னைக்கி, அப்பிடி நேரத்திலதாம் பக்கத்துத் தெருக்காரரு – அவளுக்கு மச்சாம் முறை – ‘சுண்ணாம்பு இருக்காத்தா’ன்னு கேட்டு வந்தாரு. ‘வெத்தலெ தந்தா சுண்ணாம்பு தாரேம்’ன்னா. வெத்தலெ தாராளமாவே இருந்தது அவரிட்டே. நல்ல வெத்தலெ தளதளன்னுட்டு கொடுத்தாரு. இவ சுண்ணாம்பு கொடுத்தா.

வெத்தலே போடுறவங்க ரண்டு பேரு சந்திச்சா, அதுலெயும் இல்லாததெக் கொடுத்து வாங்கிக்கிட்டா, நேரமும் இருந்ததுன்னா, பக்கத்துல உக்காந்து சம்பிரமமா வெத்திலெய அனுபவிச்சுப் போடுறது ஒரு வளமெ.

அதுபடிக்குப் போட்டாங்க.

அவளுக்குப் பக்குவமா வெத்திலெச் சேர்மானம் அமைஞ்சது. அப்படிச் சேர்மானம் சொகமா அமைஞ்சிட்டதானா ஒரு ரம்மியமான மணம், ஒரு சின்ன போதை இதெல்லாம் இருக்கும்.

அப்பிடி சமயங்கள்ளெ மன ஒட்டுதல், உடலொட்டுதல் இருக்கி றவங்க பக்கத்துல இருந்தா அப்பிடிப் பிடிச்ச வெத்திலெய வாய் வழியாகக் கொடுக்கவும் தோணும்.

அப்படித் தோண்றதை, மனசுக் கால் மனசு அறியும்கிறதைப் போல வேண்டப்பட்ட மனசு அறிஞ்சிக்கிடும்!

‘யேத்தா ஒனக்கு வெத்தில அம்புட்டுச் செவப்பாய் பிடிச்சிருக்கே” என்று ஆச்சரியப்பட்டு சொன்னாம் முறை மச்சான்.

நாட்டுப்புறத்துல அப்படி ஒரு நம்பிக்கை.

வெத்திலை கொடுக்கிறவர்கள் மிகுந்த பிரியத்தோடும் ஆசையோடும் கொடுத்தால் அவ்வளவு சிகப்பா வெத்திலை பிடிக்கும் என்று. மச்சான் தன் இருப்பைக் கண்டுகொண்டான் என்பதைத் தெரிந்து கொண்ட அந்த வினாடியிலேயே அவளுக்குத் தாள முடியாத “வெக்கம்” வந்து திரும்பிச் சாய்ந்தாள்.

இப்படித்தான் அவர்களுக்குள் அவர்களை அந்த சுண்ணாம்பு சேர்த்தது. முறை மச்சானுக்கு சுண்ணாம்பு தேவைப்படும்போதெல்லாம் வருவதும், வெத்திலை கொடுக்கிறதுமாக ஆயிட்டது. வீட்டுத் தெரு வாசக் கதவு பூட்டியிருந்தாலும் மழைக்குக் கரைந்த ஆரல் சுவரைத் தாண்டி முறை மச்சான் சுண்ணாம்பு வாங்க வந்துவிடுவான்.

அந்த வீட்டில் அவனுக்கு மட்டும் அப்படி ஒரு அனுமதி இருந்தது.

இப்படியாக முறை மச்சான் சுண்ணாம்பு மச்சானாக மாறிய கொஞ்ச நாளைக்கெல்லாம், அவளுடைய சம்பாரிக்கப் போன புருசன் ஊரு வந்து சேர்ந்தான்.

தெருவாசக் கதவு பூட்டியிருந்தது. உள்திண்ணையில் புருசனும் மனைவியும் அப்போதுதான் “விலகி” உட்கார்ந்துகொண்டு திரும்பவும் மறு தடவைக்கு வெத்திலை போடத் தொடங்கியபோது, ஆரல் சுவரைத் தாண்டி முறை மச்சான் வேகுவேகுன்னு வருவதை அவள் கவனித்துவிட்டாள். அதைப் புருசனுக்குக் காண்பித்து.

“கதவு பூட்டியிருந்தா தட்டக் கூடாதா: சுண்ணாம்பு வாங்க வார மச்சாம் சொவரேறிக் குதிச்சா வரணும்!”

என்று முழங்கையால் புருசனை இடித்து சொல்லிச் சிரிச்சாளாம்! தாத்தா எங்களுக்கு இந்தக் கதையைச் சொல்லும்போது அதில் மட்டும் கவிதை வரும். அது இப்போது மறந்துபோய்விட்டது.

வெத்திலை என்று சொன்னதும், அவர் சொன்ன தேவலோகத்து ஊர்வசி கதை எனக்கு ஞாபகத்துக்கு வருகிறது.

– மறைவாய் சொன்ன கதைகள், முதற் பதிப்பு: 2005.